Kindercoaching Roosmarijn

Verhaal Thomas en Roosmarijn met afb

 

 

 

 

Talent.

Op het moment dat ik dit schrijf, krijg ik gelijk een flashback naar de gymlessen uit mijn middelbare schooltijd. En ik had al snel door waar mijn talenten lagen en waar ik plezier aan beleefde.

Heel wat keren deden we estafettes; de sport was natuurlijk om de stokjes zo snel mogelijk over te pakken van je maatje (en de tegenstanders af te leiden op het moment van overpakken…). Wat vond ik het leuk om buiten te slagballen, basketballen en ver te springen. Superleuk vond ik het om zo hard mogelijk die slagbal proberen te raken en dan (kort) heel hard te rennen, van honk naar honk. Maar wat had ik een hekel aan horden lopen en duurloop. Zoals de Coopertest; alleen al bij het woord, krijg ik weer de rillingen op mijn rug. Rondjes rennen binnen een bepaalde tijd op piepjes. Afzien vond ik het! Zo blij aan eind 6 VWO; nooit meer coopertest! Mijn middelbare schooltijd ging met ups en downs en pas veel later ontdekte ik mijn talenten en kwaliteiten kennen. En duurloop was, en is, echt geen talent van mij.

Tennis, zwemmen, tafeltennis, jazz-dance, wielrennen, steps, aerobics,(aqua)fitness en power yoga; ik heb het allemaal uitgeprobeerd. Maar een echte sportieve uitblinker ben ik niet. Na één tot twee keer per week fitness of body balance voel ik me al heel voldaan.

Mijn talenten liggen elders, en ik ben blij dat ik dat inmiddels weet. Dat scheelt namelijk een hele hoop frustratie. Want ik heb me soms wel rot gevoeld tijdens al die gymlessen; weer was ik één van de laatste. Weer werd ik niet als één van de eersten gekozen. Toen ik met mijn dochter naar een concert van Kinderen voor kinderen ging, moest ik zelfs ook even slikken bij het liedje: Moet ik dan altijd een winnaar zijn:  http://www.youtube.com/watch?v=WwlCxlti-Pk  en er zullen velen met mij zijn die zich hier ook vast in herkennen.

Het is voor iedereen fijn om te weten welke kwaliteiten hij/zij bezit en om succeservaringen op te doen! Alles in het leven draait om ervaringen opdoen; leuke en minder leuke. Maar ook teleurstellingen horen bij het leven en zijn nodig. Sporten, bewegen en leven gaat over vallen en weer opstaan. Mijn collega Tea heeft daar al een mooie blog over geschreven: [link plaatsen].

Ook bij mijn eigen kinderen herken ik het ontdekken (en zoeken) naar je eigen talent. Ik kan zo genieten van de tuimel judoles waar onze jongste op zit, hij kan daar echt zijn energie kwijt. Tijdens ouder en kind gym is hij echter sneller afgeleid. En wat een natuurtalent bleek onze dochter te zijn, toen ze twee jaar geleden op paardrijles mocht. Jazzballet vond ze ook leuk, maar dat was van korte duur. De pasjes werden steeds ingewikkelder en het moest volgens een bepaalde stijl plus bepaalde élégance. Dat was niet zo aan haar besteed, net als turnen en zwemles. Veel liever verzon ze zelf toneelstukjes en eigen dansjes. Haar talenten liggen bij theater/drama en bij de paardjes. En daar mag ze zich volledig in uitleven van ons!

Als Kindercoach kan ik dan ook echt niets anders zeggen dan: kijk naar waar de kwaliteiten van je kind liggen. Mijn motto is: kijk naar wat goed gaat en doe daar meer van! Natuurlijk is bewegen gezond en nodig. Uiteraard is het goed om kinderen aan te moedigen om een sport te (gaan) beoefenen. Plezier en lol hebben vind ik persoonlijk daarbij wel een vereiste. Want hoe meer plezier je kind beleefd hoe groter de kans dat hij/zij er talent voor kan ontwikkelen. Passie en gedrevenheid zijn mooie kwaliteiten, die kunnen je tot topsporter brengen. Maar wees ook reëel, een kind met een minder handige motoriek zal waarschijnlijk geen uitblinker worden bij een show-dance groep. Mogelijk is het wel een kei in zwemmen of theatersport.

Ik wens alle kinderen vooral heel veel plezier toe bij het bewegen en sporten (en natuurlijk is een succeservaring ook heel fijn, zo nu en dan). Ontdek je eigen talent!

O ja, en wie ben ik eigenlijk?

Mijn naam is Roosmarijn van der Tas-Sint. Getrouwd met Timo en samen zijn wij de blije ouders van Annabel (2005) en Mika (2010). Samen wonen wij in het mooie groene Castricum. Mijn achtergrond ligt in het speciaal onderwijs (11 jaar) en reguliere basisonderwijs (7,5 jaar). Ik heb een eigen praktijk als Kindercoach en opvoedondersteuner en ben tevens ook weerbaarheidstrainer, Ik leer leren trainer, mindset trainer en (opvoed)opsteller systemisch werk: www.kindercoachingroosmarijn.nl

 

 

Jongens-sporten en meisjes-sporten………..

Wie voor mijn voeten loopt, die krijgt een schop. En een klap voor zijn …..typische jongensactie. Als jij dat niet voor mij doet, ben je mijn vriendin niet meer……typisch meidending!Laten we eens verder gaan met nog wat meer stereotype uitspraken: jongens houden van voetbal en vechtsport en meisjes houden van ballet en paardrijden. Meisjes zijn mentaal sterker en jongens zijn fysiek sterker. Meisjes kunnen zich beter concentreren, jongens houden van experimenteren. Meisjes zijn heel goed in praten en jongens willen altijd bewegen. Meisjes roddelen snel en jongens vechten graag……

Is het waar en zo ja hoe erg is het? In mijn beleving is er wel degelijk verschil tussen jongens en meisjes en dat is maar goed ook.  Als we toch allemaal hetzelfde zouden zijn……..     En er zijn ook zeker overeenkomsten. En hebben bijvoorbeeld zowel jongens als meisjes bepaalde ontwikkeltaken te volbrengen. Alleen ieder op zijn/haar eigen manier.

Zo zijn er bijvoorbeeld ook sporten die bij beide sexen hoog scoren; zoals tennis en zwemmen. Waar ook dezelfde talenten/kwaliteiten voor vereist zijn.

Maar hetzelfde kunnen, betekent niet hetzelfde kiezen. Als we kinderen zich optimaal willen laten ontplooien, dan is het zaak recht te doen aan aanleg en aan verschillen, zeker die tussen jongens en meisjes. De taak van volwassenen is om te bewaken dat de grenzen van veiligheid niet worden overschreden. Waarom zouden we niet meisjes mogen opvoeden in hun sterke kanten, dat wil zeggen zorg en inleven?  Waarom zouden we jongens niet op mogen voeden in hun sterke kanten, zoals assertiviteit, actiegerichtheid en neiging tot leiderschap? Opvoeden vanuit hun kracht betekent niet dat we hun zwakte moeten negeren.  (Bron: Martine Delfos).

Dus laat jongens de hiërarchie bepalen op het voetbalveld en laat ze uitvechten op de judomat wie de sterkste is (competitief). En laat meisjes tot hun recht komen in verzorgende kwaliteiten tijdens bijvoorbeeld het paardrijden. Of versterk hun inlevingsvermogen tijdens een toneel of balletvoorstelling.

Elk kind is uniek en heeft (minder)sterke kanten en ontwikkelingstaken. En er bestaat zoiets als een grijs gebied in vrouwelijkheid en mannelijkheid. Er zijn jongensachtige meisjes en meisjesachtige jongens. Hun gedrag in bijvoorbeeld spelen, bewegen, sport en andere zaken kan anders zijn dan dat van uitgesproken meisjes en jongens.  

Uit onderzoek is gebleken dat al bij pasgeboren baby’s er een verschil blijkt te zijn tussen jongens en meisjes. Jongens kijken langer naar objecten en meisjes kijken langer naar gezichten (Connellan e.a. 2001). Jongens willen graag de sterkte zijn en vechten dit uit tot de “pikorde” bepaald is. Hiërarchie geeft duidelijkheid en daarmee veiligheid. Meisjes zoeken veiligheid op een andere manier. Niet in wie fysiek het sterkste is, maar in wie het liefst gevonden wordt. Lief gevonden worden biedt veiligheid; wie men lief vindt, valt men in principe niet aan

In het algemeen hebben jongens, meer dan meisjes, de neiging om te leren via doen. Omdat jongens zich graag willen meten en zichzelf neer willen zetten, hebben ze ook meer dan meisjes begrenzing nodig. Zonder begrenzing legt de jongen zich niet snel zelf beperkingen op en wordt hij makkelijker grenzeloos. Judo wordt dan eerder free- fighten en voetbal neigt dan meer naar rugby……

Beweging blijkt niet alleen van groot belang voor het ontwikkelen van zelfkennis en een stevig gevoel van ‘geworteld zijn in je eigen lijf’, maar bijvoorbeeld ook voor het leren rekenen of voor het omgaan met stress. En dit blijft voor zowel jongens als meisjes een belangrijke ontwikkelingstaak!

Mijn idee is; zoek samen met je kind, een sport uit waar je kind zich prettig bij voelt. Competitief of niet, individueel of juist in teamverband. Wat vindt jouw kind leuk (rennen, stoeien, krachttraining, samenwerken, dans,…….?) en waar beleeft het plezier aan? Stem de intrinsieke motivatie, samen met kernkwaliteiten af of op de specifieke eigenschappen uit een bepaalde sport. Dus voor bijvoorbeeld hockey of voetbal,is het handig dat je kind kan samenwerken, snel en behendig is en geen angst heeft voor de bal.

Wanneer jouw kind graag dingen zelf uitzoekt en dingen op zijn/haar eigen manier doet, is het niet direct handig om het op een teamsport te doen, waar alles draait om samenwerking. Laat je kind lekker zelf zijn/haar strategie bepalen.

Sporten en bewegen is gezond, maar plezier is minstens net zo belangrijk.

Leer kinderen wat grenzen zijn (van zichzelf en van de ander) laat ze grenzen ervaren, signaleren en vooral ook respecteren. Dan kunnen sommige ouders daar dan weer een voorbeeld aan nemen op het sportveld 😉

 

 

Jong-leren……..

Zo, ik heb de afgelopen weken mijn portie lichaamsbeweging wel weer gehad voor de komende tijd. Ik ervaar vooral dat ik spieren in mijn nek, armen, kuiten en buik heb, die ik normaliter niet zo vaak gebruik. En die buikspieren zijn dan voornamelijk nu getraind door het vele lachen dat ik gedaan heb. Bewegen en sporten; 1 van de vele ballen die ik hoog wil/heb te houden in mijn toch best drukke bestaan. En dat gaat niet zonder slag of stoot….Want zodra ik  eigenlijk teveel in mijn agenda heb staan (lees tijdstress ervaar), is dat sporten helaas toch 1 van de eerste dingen die ik dan maar laat schieten. I drop the ball; letterlijk en figuurlijk in deze dus. En dat is toch vaak niet zo handig gedaan. Want stijve spieren, een korter lontje, teveel in mijn hoofd zitten en frustratie, zijn dan nog al eens het gevolg…….……..en wie is daar nou bij gebaat??

Even een uitleg over wat Bal A Vis X nou is: het is een 2 daagse training gericht op het aanleren van oefeningen op sensomotorisch gebied. Het trainingsprogramma bestaat uit een serie van 300 ritmische oefeningen met speciale zandzakjes en balletjes, terwijl je op een balanceerbord staat. Het programma is geschikt voor mensen van alle leeftijden, van kleuters tot senioren, waarbij een totale coördinatie van het lichaam is vereist. Wanneer kinderen/volwassenen problemen ervaren op bijvoorbeeld cognitief of sociaal emotioneel gebied, dan kunnen deze speciale bewegingen ervoor zorgen dat er allerlei nieuwe neurologische verbindingen in de hersenen worden aangemaakt, waardoor de problemen kunnen worden verholpen/verzacht. De linker- en rechterhersenhelft, en ook de ogen, oren, handen en voeten moeten flink met elkaar samenwerken. Het ritme en het tempo van de oefeningen is een natuurlijk gevolg van goed uitgevoerde fysieke en motorische technieken. Je leert hoe je de oefeningen in kunt zetten voor het stimuleren van de concentratie en de balans, het verbeteren van oog volg beweging, oog samenwerking en oog-hand coördinatie, het optimaliseren van de spraak- en auditieve verwerking, het bevorderen van lateralisatie en het ontwikkelen van ruimtelijk inzicht. Een hele mooie aanvulling in mijn gereedschapskist, voor mij als Kindercoach en als weerbaarheidstrainer, maar ook als moeder van een prikkelgevoelig jongetje van 4.

Kortom het was flink oefenen met balletjes zakjes en een balansbord. En dat viel nog niet mee……het heeft me kennis, spierpijn en dus vooral ook geregeld de slappe lach opgeleverd.

Dat hele jongleren vond ik meteen ook een prachtige metafoor voor de moeders van tegenwoordig. Want ik weet niet hoe dat bij jullie zit, lieve TYM moeders, maar het aantal ballen dat ik soms hoog wil (of moet) houden, zijn er iets meer, dan het aantal handen dat ik heb. Er wordt veel van moeders gevraagd tegenwoordig vind ik, en dat hangt toch ook samen met de sub cultuur waarin wij hier in Nederland leven. Vele moeders werken, sporten, hebben een gezin, een (flink) sociaal netwerk, sommigen doen ook nog vrijwilligerswerk, en/of zitten in allerlei bestuurs verenigingen, etc. etc. etc. En dan heb ik het nog niet over het huishouden, klusjes  in en rondom huis, en het organiseren van vervoer voor de sporten/clubjes/feestjes/afspraakjes van hun kroost. Of de stress die de meeste moeders in de maand december er nog extra bij ervaren……

Best veel in je eentje……….en natuurlijk zijn er ook nog de papa’s die hun aandeel leveren. Maar vaak werken die fulltime, en komt er een groot gedeelte bij de mama’s te liggen.

Ik weet het namelijk wel altijd leuk te verkopen aan de vele moeders die ik mag ontvangen in mijn praktijk. Dat het namelijk heel handig en vooral ook belangrijk is, dat ze hun eigen welzijnsbal vooral hoog houden. Want als  die valt, vallen de anderen al heel snel daarna. En daarnaast geven ze daarmee ook een goed voorbeeld aan hun kinderen. Goed voor jezelf zorgen (en van jezelf houden), maakt dat je daarnaast ook voor anderen kunt zorgen (van anderen kunt houden).

Dus lieve moeders van Nederland; wil je een fijn voorbeeld zijn voor je kids: wees dan vooral ook zo nu en dan even heerlijk egoïstisch!!!! Zorg goed voor jezelf en hou jouw eigen welzijnsbal het hoogste, want als jij in balans bent en lekker in je vel zit, volgt de rest vanzelf wel!

Dus daarom probeer ik in tijden van stress, om juist extra lief voor mijzelf te zijn. En om even pas  op de plaats te maken. Dit luisteren helpt mij dan: https://www.youtube.com/watch?v=fJvCMP90ylI

En……. jong geleerd (oh, daar komt dat jong-leren dus vandaan), is oud gedaan!!

 

 

Hoge lat, lage lat, gemiddelde lat.         (over verwachtingen, doorzettingsvermogen en teleurstellingen).

Spiegeltje spiegeltje aan de wand: ik ben de beste, slimste, leukste, liefste, belangrijkste, aardigste, mooiste, snelste, grootste, gelukkigste…..van het hele land. Wat is het toch ook heerlijk om hierover te fantaseren! En hoe vaak is het in het echt, toch ook zo anders…….

Hoe gaat dat bij jullie thuis? Hoe hoog ligt bij jou de lat? En bij je partner? En bij de kids? En wie bepaalt dat? Er is helemaal niets mis met bepaalde verwachtingspatronen, teleurstellingen en een groot of minder groot doorzettingsvermogen hebben, maar waar ligt de grens? Want wanneer ligt de lat nog op een reële plek? Jouw lat en de lat van je kind(eren).En welk voorbeeld geef jij hierin, als ouder, zelf af aan je kroost?

Iemand leerde mij eens: overal waar te voor staat gaat tegen je werken. Vergis je ook niet in de invloed van je eigen (spiegel)gedrag. Vaak zie ik kinderen bij mij in de praktijk, die graag alles goed willen doen: willen aardig gevonden worden, uitblinken op gebied van sport, leren,  in hobby’s of in alles. En hierbij ook de bijbehorende ouders, met dezelfde wensen en doelen. Dat is allemaal prima….maar word je er van bewust en blijf reëel!

Soms is het juist heel goed voor de ontwikkeling van je kind om de lat eens wat lager te leggen, zodat zij/hij ook tijd en energie over houdt voor andere zaken en ontwikkelingstaken. Of andersom om hem/haar juist ook eens wat meer te vragen: want soms, heel soms, blijkt er toch meer in te zitten dan je je voor mogelijk hield. En met een klein beetje ondersteuning, kan je kind dan mogelijk net dat ene kleine stapje verder komen. En hoe groot is dan het zelfvertrouwen! Maar wees wel reëel alsjeblieft! Geniet en pluk de dag!

In mijn eerdere blog schreef ik al over talenten en hoe fijn het is om deze te hebben. Een van mijn talenten is toch wel doorzettingsvermogen. Niet altijd; eerlijk is eerlijk. Ik kan heel gedreven en gepassioneerd gaan voor mijn gestelde doel(en). Zoals het uitoefenen van mijn mooie vak in mijn eigen praktijk. Supermooi en fijn als je dat ook haalt uiteraard. Zie hier de succeservaring die iedereen fijn vindt, en ook nodig heeft om te kunnen groeien en om zelfvertrouwen op te kunnen doen. Maar ook uitermate frustrerend soms, als op dat ene gebied het doorzettingsvermogen ver te zoeken is, of zelfs achterwege blijft. (lees stoppen met snoepen ;-)) Doorzettingsvermogen kun je trainen; met vallen opstaan word je groot en kom je verder in het leven. Het heeft vele mensen en bijvoorbeeld ook sporters, aan de top gebracht!

Aan dat mooie talent hangt ook nog een nadeel, namelijk een valkuil. En mijn valkuil is soms: te gedreven handelen en te veel doorzettingsvermogen inzetten. (lees streber en niet meer flexibel) Het wil nog wel eens voorkomen dat ik mijn lat wat te hoog leg. Zo zei ik als kind bijvoorbeeld al: later als ik groot ben, dan word ik: kinderpsychologe, verpleegkundige, archeoloog, boerin, zangeres, dierenarts en kinderboekenschrijfster. O ja, en ook nog moeder, vrouw en gelukkig. Best heel wat noten op mijn zang dus……En uiteindelijk heeft mijn talent voor doorzettingsvermogen mij een heel eind gebracht. Ook al is dat met de nodige hobbels op mijn weg en hier en daar wat minder leuke en/of frustrerende ervaringen gegaan. Mijn lijflied heeft mij hierbij ook geholpen: https://www.youtube.com/watch?v=APvupQ1xI-U

Nu heb ik het geluk dat een heel aantal van mijn wensen/doelen bereikt is, en sommige gedeeltelijk. De meest belangrijke vind ik toch wel; dat ik gelukkig en TEvreden ben; de gemiddelde lat zeg maar.

Mijn idee is: Leer kinderen om naast reëel ook tevreden te zijn. En ouders wees hierin ook een fijn en reëel voorbeeld voor je kids.  Een hoge lat is prima, maar wees ook trots op de behaalde doelen , de succeservaringen en leer kinderen omgaan met teleurstellingen. Dat is het hele leven: leuke en minder leuke ervaringen opdoen, ongeacht hoe hoog of laag de lat ook ligt.

 

 

Stop hou op…

Omdat ik als kind niet zo heel weerbaar was, ik had namelijk hele lieve en beschermende ouders, had ik besloten om dat zelf als moeder en in mijn werk anders te gaan doen. En dat is goed gelukt, maar toch…

Ik heb het geluk dat ik kinderen mag coachen als ze sociaal-emotioneel niet zo lekker in hun vel zitten. Ik mag ze trainen als ze niet zo weerbaar gedrag laten zien. Super als scholen dit ook aanbieden aan kinderen.

Maar ik geloof dat ik thuis ergens toch ook iets niet helemaal goed heb gedaan.

Voor jezelf opkomen, grenzen aangeven, verantwoording leren nemen voor je eigen gedrag. Weerbaar zijn! Stop hou op zeggen is een duidelijke vorm van je grens aangeven. Ook emotieregulatie; daar kun je niet vroeg genoeg mee beginnen! Wij zeggen geregeld thuis; ok, boos of verdrietig zijn mag allemaal, maar nu mag je zachtjes balen en daarna je schouders ophalen.

Dit leren kinderen soms al vroeg op school, bijvoorbeeld bij een sociale vaardigheidstraining voor kleuters en anders wel van oudere broertjes en/of zusjes. En dat is mooi, want als kinderen dit al jong leren, zijn ze weerbaarder als het echte werk gaat beginnen. Wanneer je standvastig moet zijn als iemand jouw plekje in wil nemen bijvoorbeeld. Of wanneer je heel sterk en stevig kunt staan, terwijl je zegt; geef dat terug, dat is van mij. Heel fijn als kinderen al jong leren om met (kleine en grote) teleurstellingen om te gaan. Leren incasseren en reflecteren op eigen gedrag; zelfbewustwording. Allemaal dingen waar ik als weerbaarheidstrainer heel blij van word, als kids dit kunnen!

En ondertussen hebben wij een kleine kleuter thuis die een beetje doorgeslagen is met het “stop hou op, ik wil dit niet” zeggen…..Onze kleine man heeft niet direct een weerbaarheidsprobleem. Hij heeft van ons geleerd om heel duidelijk aan te geven wat hij wel en niet wil; hij komt op voor zichzelf! Hij heeft daarnaast ook een heel gevoelig karakter en een pittig temperament. Want als wij iets doen wat hem niet aanstaat, krijgen we meteen “Stop hou op, ik wil het niet” om onze oren. En als wij niet direct op zijn uiting ingaan komt er geregeld een huilpartij, driftbui of ander ongewenst gedrag. Dit vereist dus een andere aanpak. Namelijk duidelijke grenzen aangeven, structuur bieden, consequent en congruent zijn. Want als ik van binnen geïrriteerd of overprikkeld ben, maar heel blij en kalm reageer, voelt hij dat feilloos aan en drukt bij mij dan op de ontplof button.  Dan roep ik dus heel hard stop hou op!

Wat ik altijd tegen onze kinderen zeg: jij bent goed zoals jij bent!  Met al je leuke en ook je minder leuke kanten. Alleen soms doe je even iets niet zo handig. Dan kun je leren om het anders te gaan doen.

Dus deze moeder heeft thuis meer dan genoeg oefenmateriaal.

Mijn checklist:

geeft goed haar grenzen aan, stelt zich weerbaar op, staat geregeld in de keuken om zelf even een time out te nemen en/of tot 10 te tellen, staat voor de spiegel affirmaties uit te spreken als: jij bent goed zoals je bent, staat te ontploffen op een handige manier en tijdstip (stampen of mediteren op het toilet).

En soms weet ik, dat ik zachtjes mag balen en gewoon mijn schouders mag ophalen 😉

Voor de vermaak: https: //www.youtube.com/watch?v=B3vFc7d8mjE

 

 

Prestatiedrang versus faalangst.

Jarenlang ben ik van alles uit de weg gegaan. Puur uit angst voor het onbekende en uit angst om het niet aan te kunnen of iets niet goed te doen. Nu had ik geen grootste talenten op sportgebied, maar elders lagen wel mooie talenten waar ik toen niets mee deed. Vele kansen en mooie/spannende ervaringen heb ik aan mijn neus voorbij laten  gaan, want ojee wat als  ik het fout zou doen. Wat zou er dan kunnen gaan gebeuren. En wat zou dat met mij en mijn omgeving doen? Mijn drang om goed te presteren was zo groot, maar mijn angst om het fout te doen was nog groter…..Een van mijn kwaliteiten is tevens mijn grootse obstakel en valkuil tegelijk: perfectionisme. Ik had persoonlijk mijn eigen lat zo hoog gelegd dat het op voorhand al heel snel helder was, dat ik daar nooit aan zou gaan voldoen. Het verlamde mij, en dus deed ik niks. Want als  je niks doet, kan het ook niet fout gaan……Dit bleek helaas toch geen handige manier van omgaan met mijn perfectionisme en mijn prestatiedrang…..

En hoe herkenbaar is dit bij (jonge)sporters. Kinderen die echt veel plezier en vooral ook talent hebben in een sport tijdens trainen, en die tijdens de wedstrijd bijvoorbeeld een penalty missen. Of die vreselijke paniek en buikpijn hebben voordat er een dans-optreden of andere belangrijke wedstrijd plaats zal vinden; waardoor zij helemaal niet meer in het hier en nu kunnen zijn. Of zelfs af moeten haken……..Ook zijn er topsporters die hiermee te kampen hebben. Het juiste doen, op het juiste moment en op de juiste manier; dat is waar het om draait bij topsport! En menig topsporter zal wel eens ervaren hebben, dat dat makkelijker gezegd is dan gedaan. De druk is soms zo hoog, dat de angst hen verlamd.

Faalangst noemen ze dat! En ik ben dus ervaringsdeskundige. Gelukkig begon mijn visie rond mijn 25e^e te veranderen. Ik had mij daarvoor vooral laten regeren door angst; angst was mijn grootste vijand, en dat wilde ik niet meer. Opeens zag ik het van de andere kant; ik wilde niet op mijn 50^e spijt hebben dat ik dingen niet gedaan had…dan maar liever op mijn gezicht gaan en dat rot gevoel dragen, dan geen uitdagingen aan durven gaan uit angst. Het was tijd voor mij om in beweging te gaan komen en mijn angst onder ogen te zien. En dat heb ik gedaan, en er zaten grote overwinningen tussen. Ik ben gaan parasailen, heb best avontuurlijke reizen gemaakt, heb gesnorkeld en met grote zeelschildpadden gezwommen, ben op mijn 34^e weer gaan studeren en ik ben gaan werken aan mijn levenspad-wensen en aan mijn angsten. Mijn prestatiedrang en gedrevenheid kregen weer wat meer ruimte, alleen dit maal wist ik het in betere banen te leiden. Ik voelde de rust in mijn lijf: ik mag fouten maken, ik ben onderweg, ik mag leren. En nog steeds ben ik niet uitgeleerd! Wat prettig om helder te hebben dat ik niet volmaakt hoef te zijn, maar dat ik alleen maar (mezelf)hoef te zijn. En daar herinner ik mijzelf zo af en toe weer even aan, zeker wanneer die faalangst of extreme prestatiedrang weer heel even om de hoek komen kijken. Het hoeft allemaal niet perfect.

En wat ben ik nu blij en dankbaar dat ik die stappen toen heb gemaakt. En natuurlijk heb ik ook hele vervelende ervaringen opgedaan en rot gevoelens daardoor gehad. En daar was dan mijn dagboek, mijn moeder, een vriendin of mijn partner om mij bij te staan of even te troosten. Tranen drogen, dealen met de situatie, accepteren, toelaten en dan weer los kunnen laten.  Opstaan en weer verder gaan. En wat levert het mij zoveel meer op!

Dat gun ik ieder kind!! En daarom roep ik alle ouders op: laat je kind ook zijn/haar eigen fouten maken!!! Stimuleer ze om hun eigen pad te lopen en hun ervaringen op te gaan doen. Wees hierbij een prachtig rolmodel. Van ervaringen opdoen wordt je wijzer; soms gaat het goed en soms ook niet. Niks mis mee! “”Fouten”” maken en weer opstaan, want juist ook dat, kan je zoveel sterker maken.

Fouten maken is groeien: https://www.youtube.com/watch?v=P9fLDfcU_2A

Veel succes!

 

 

Schommelen, schommelen, schommelen…..

 

Kom we gaan lekker buiten spelen!!

Uren heb ik het gedaan vroeger….heerlijk vond ik het als klein (en groter meisje). Vooral om dan buiten in de (speel)tuin op een schommel te vertoeven. Nu zijn mijn billen vaak iets te breed om zich lekker te kunnen nestelen op het plankje, maar als het past dan ga ik er nog steeds voor! Wel samen met de jongste, anders kijken de mensen zo raar 😉 Ik heb het ook zo vaak gedaan met mijn eigen kids; samen schommelen terwijl ik een liedje voor ze zong. Ik word zo blij van het heerlijke gevoel in je buik, de wind door je haren, en het genieten van de bijna meditatieve ervaring van het herhalen; naar voren en naar achteren. Net als met trampoline springen…ook zoiets wat ik graag deed en nog doe (afhankelijk van de stevigheid vd trampo 😉

Ik was een buitenkind, speelde graag samen met vriendjes en vriendinnetjes blikkie-trap, verstoppertje, of we gingen rondjes fietsen op het plein. En stoepie krijten, hoela hoepen, touwtje springen, knikkeren en hinkelen. Oh wat een lol kon ik toch hebben! Ook kikkerdril vangen en spelen in hutten (binnen of buiten) was favoriet. Niet geheel ongevaarlijk, want ik ben natuurlijk gerust wel eens in de brandnetels gestapt, door een wesp geprikt en in de bagger gevallen onder de rekstokken omdat ik toch niet zo heel handig was in koppeltje duiken met losse handen….

Mijn favoriete plekken zijn het bos of het strand, liefst in de herfst of in de winter. Ik ben blij dat ik het buiten-genot ook bij mijn kinderen terugzie, vooral de jongste speelt graag buiten en heeft de grootste lol als het regent. Want dan kan hij met zijn laarzen in de plassen stampen. De oudste speelt liever samen met anderen buiten, of gaat met paardrijden graag naar het bos. Al zie ik bij beiden soms ook echt een schermpjesvoorkeur. Vooral als vriendjes of vriendinnetjes niet kunnen afspreken of als het slecht weer is buiten…..

En dat zie ik ook geregeld als Kindercoach, bij de kinderen die bij mij in de praktijk komen. Hele verhalen hoor ik over lego chima films, mindcraft, momio, moviestar planet  en nog meer van dat soort spelletjes en apps die je kunt downloaden. Des te leuker om met die kinderen naar buiten te gaan; bal overgooien op het grasveld en ondertussen tafels oefenen/vragen beantwoorden. Soms komen er ouders met een hulpvraag over kinderen die zich maar slecht kunnen concentreren op school, en als ik dan vraag of ze wel eens tv kijken of een spelletje doen op pc/tablet of smartphone, dan staan ze soms verbaasd over hoe goed die concentratie eigenlijk is …dan speelt er vaak een andere issue!

Buiten spelen, zo fijn en ook zo nodig en belangrijk!!! Belangrijk voor de ontwikkeling en de gezondheid. Voor het opdoen van vitaminen(zuurstof en cel opbouw) en bij het weerstand opdoen. Maar ook niet onbelangrijk: voor het opbouwen en ontwikkelen van spierkracht. Binnen mag je namelijk meestal niet fietsen, rolschaatsen  of voetballen.

Buiten doe je zulke andere ervaringen op als binnen; er zijn andere geuren en kleuren en materialen! Weersomstandigheden, ruimte, daglicht en ondergrond worden buiten anders ervaren dan binnen. Buiten ligt er van alles aan kosteloos materiaal; wat inspirerend kan zijn voor fantasie spel. Engeltjes maken in de sneeuw, met je blote voeten in het gras of op het strand. Dode of levende insecten onderzoeken. Op je eigen schaduw proberen te lopen; allemaal fantastische spelletjes die binnen niet kunnen.

Maar er zijn ook andere uitdagingen om aan te gaan. Want je valt buiten mogelijk best hard tijdens het rolschaatsen of fietscrossen. Gat in je broek/jurk of vieze kleren en schoenen tot gevolg. En met tennis of voetbal word je wel eens door een harde bal getroffen; doet zeer…even huilen en kusje erop! En bij hutten bouwen/bomen klimmen krijg je wel eens een tak tegen je aan. Dat is allemaal niet leuk en soms echt pijnlijk, maar het maakt kinderen wel weerbaarder, zelfstandiger en het vergroot het zelf oplossend vermogen. Heel veel spel van wat binnen kan, kan tegenwoordig ook naar buiten! Bij de bso zie ik ook zo vaak leuke mooie buiten speel materialen zoals 4 op een rij en dammen/schaken. Allemaal van weerbestendige materialen gemaaktAls mijn kids weer eens last hebben van verveling roep ik vaak: ga lekker naar buiten! Daar is genoeg te beleven!! En soms komt dan de reactie: ik heb geen zin…..Gevolgd door mijn: “”dan maak je maar zin!”” Een van de legendarische uitspraken van mijn moeder…en ze heeft en had gelijk want:

Verandering van spijs doet eten namelijk.

Ter inspiratie: https://www.youtube.com/watch?v=DQTOPvK8Yxs

 

 

In beweging komen: om te groeien en verder te ontwikkelen.

Geregeld krijg ik de vraag, wat doe jij nou eigenlijk? Nou, ik mag kinderen en ouders in beweging brengen; liefst vooruit, richting balans en ontwikkeling. Want dat is toch wel het meest bevredigende antwoord op alle hulpvragen; ontwikkelen naar weer lekker in je vel! En daarvoor mag een kind, jongere, of ouder(s) in beweging gaan komen. Soms letterlijk en soms figuurlijk. Ik heb heel wat gereedschap in mijn koffer zitten en kan zowel met spel, creativiteit, gesprek of sportieve activiteiten het e.e.a. in de versnelling of juist in de vertraging te zetten. Bij het doorbreken van patronen is het nodig om een beweging te maken vanuit het NU. Zonder oordeel en met mildheid.

Want als je altijd doet, wat je altijd deed, zul je krijgen wat je altijd kreeg. En ik ben dus een kindercoach (en moeder, vrouw, dochter, zus , vriendin, collega, buurvrouw, mens). En vanuit mijn praktijk voor Kindercoaching geef ik ook weerbaarheidstrainingen, mind set trainingen, opvoedondersteuning en opvoedopstellingen.

Als kindercoach ondersteun ik kinderen en hun ouders/omgeving, die (tijdelijk) uit balans zijn geraakt. Tijdens het traject werk ik samen met het kind en de diverse systemen waar het kind deel van uit maakt. Samen lopen we een stukje op het ontdekkingspad. We gaan samen op zoek naar de kwaliteiten en talenten die het kind al bezit en die we in kunnen zetten om het probleem aan te pakken en om te buigen.  En vaak ook houd ik, zowel het kind als de ouder(s), een spiegel voor. Een traject kindercoaching bestaat met name uit het bewust worden van jezelf. Er zijn diverse hulpvragen zoals: het vergroten van het zelfvertrouwen, de weerbaarheid versterken, leren omgaan met boosheid, angsten of gevoeligheid, omgaan met pesten/pestgedrag of het bevorderen van emotieregulatie van het kind. Hierbij kan gebruik gemaakt worden van diverse methodes en materialen zoals: diverse werkboekjes, een gevoels- of woedethermometer, een kinderkwaliteitenspel, weerbaarheidsoefeningen, grenzen spellletjes, krachtoefeningen, mindfulness voor kinderen, sociale vaardigheids training, het gebruik maken van metaforen, visualisaties, RET, kids’ skills, eigenwijsjes, rollenspellen, verkleedpartijen, knutselopdrachten, gezelschapsspelletjes,  etc.

Door eerst te werken aan zelfbewustwording komt er inzicht in eigen talenten en hulpbronnen. En ook in de valkuilen; wat kun je nou minder goed? Of wat vind je lastig? Vanuit zelfinzicht kom je er achter waar je goed en waar je minder goed in bent. Hierdoor kun je keuzes maken waar je jezelf (nog) verder in zou willen ontwikkelen, waar ben je al blij mee en wat je zou je nog willen leren? Samen met het kind wordt bepaald waar het kind aan wil werken en wordt hiervoor een plannetje bedacht. Maar allereerst vind ik het belangrijk dat een kind zich op zijn of haar gemak voelt bij mij. Vanuit een vertrouwensband zoek ik activiteiten die aansluiten bij het kind en haar/zijn hulpvraag. Een kind dat het bijvoorbeeld heel lastig vindt om stil te zitten, laat ik bijvoorbeeld op een balansbord staan en balletjes overgooien terwijl we vragen aan elkaar stellen. Of we gaan buiten rennen op tijd om de strijd tegen jezelf te gaan winnen. Het hangt helemaal af van de hulpvraag, de interesses en de ontwikkelingsfase van een kind.
Een kinderkwaliteitenspel kan bijvoorbeeld ingezet worden om te ontdekken welke hulpbronnen er zijn en welke ingezet kunnen worden om het kind weer in zijn of haar kracht te krijgen. Ook het maken van een bodymap (dit is een landkaart van jezelf; Waar voel je emoties? Welke kwaliteiten heb jij? Hoe werkt het bij jou?), doen van visualisatie- en ademhalingsoefeningen en Mindfulness kunnen hierbij helpen. Hierdoor leert een kind te ervaren wat er is, zonder oordeel. En leert het zijn of haar eigen emoties kennen, rust te vinden en krijgt het o.a. weer de controle over bijvoorbeeld piekerpatronen. 

Doel van een traject kindercoaching is om het kind te leren zichzelf te helpen in vervelende en/of moeilijke situaties. Ik mag kinderen en ouders ondersteunen  in het in beweging komen; de 1e stap naar bewustwording, dan verder naar verandering en ontwikkeling. Het steentje rolt meestal vanzelf verder….

 

 

3 tips bij; ik heb geen zin…

 

Kindlief is terug van hockeytraining en heeft de sporttas in de hoek gegooid; “wil je het even opruimen” vraag je, en de reactie is; “ik ben moe en ik heb geen zin”.

Wie kent het niet? Eigenlijk zou je nog even dat wasje ophangen, maar; de bank en thee roepen je en je hebt geen zin. Of je zou even lekker een uurtje naar de sportschool gaan, maar er komt ook een heel leuk programma op tv; je hebt geen zin! Alles is te zwaar, lastig en je hebt gewoon; GEEN ZIN!

We kennen het vast allemaal; het kan soms lastig kan zijn om in beweging te komen. En vaak gaat het over, weet je je er toch toe te zetten of is het iets onbenulligs wat zichzelf uiteindelijk toch oplost (een ander ruimt op/wast af, je kind is snel af te leiden en snelt uit bed of ruimt de sporttas op. Of jij kiest toch liever voor je gezondheid en trekt jezelf van de bank af om te gaan sporten, etc.).

Maar wat nu als jouw kind na 7 lessen, en een compleet mooi nieuw aangeschaft sporttenue en overige benodigdheden, zegt; ik heb geen zin! Ik wil op een andere sport; ik stop ermee!

Ja, wat dan…..ga je overstag, mag het op een andere sport of hobby? Of geeft je kind het echt op en is er geen land meer mee te bezeilen?  Of probeer je het nog even? Met behulp van de juiste motivators kun je de situatie positief ombuigen.

Mijn top 3 van handige motivators:

1. Kijk eens aandachtig op wat je kind ertoe bracht om deze sport te kiezen. Wat leek hem/haar zo leuk aan deze sport? Je gaat je dan focussen met je kind op wat het startpunt was: wat was de reden om dit te willen gaan doen? Kinderfocussen is een hele mooie methodiek om kinderen dichterbij hun gevoel te kunnen laten komen en zijn. Je kunt dan bijvoorbeeld ook een mooi mood-board maken van alle leuke dingen aan deze sport/hobby/activiteit. En kijk naar welke leuke ervaringen en successen het al heeft beleefd. Je kunt hiervan een lijstje maken, en vaak zie je dat er heel veel plussen zijn!
2. Visualiseer samen met je kind bijvoorbeeld het ideale plaatje van sportplezier. Of maak een plaatje van het einddoel of het grootste geluksmoment. Je maakt dan een soort filmpje in je hoofd (mentale beelden). Als je dit blije plaatje kunt maken in je hoofd, dan vertel je eigenlijk aan jouw onderbewustzijn, dat dat is, waar je naar toe wilt. Je kunt ook plaatjes maken van andere (tussen)stapjes die ervoor nodig zijn om dat einddoel te behalen (einddoel is bijvoorbeeld heel goed worden in een bepaalde sport of hobby). Als je de plaatjes dan op volgorde zet, geeft dat overzicht. Dit kan heel motiverend werken; want je wilt graag naar het einddoel toe. Het wordt dan leuker en makkelijker om die dingen te doen die je moet doen! (dit geldt dus ook voor strijkklussen, de afwas, lijnpogingen,…) Deze visualisatietechniek komt vanuit de NLP (= neuro linguïstisch programmeren).
3. Kijk eens naar de gevolgen als je opgeeft en niet doet wat je eigenlijk zou willen of moeten doen. Welke consequenties heeft het? Voor je kind, het sportteam, maar ook voor ouders en broertjes/zusjes. Mogen die ook zomaar opgeven? En financieel? Elders nog gevolgen te vinden? En wat doet het met je geluksgevoel en met je toekomstplannen? Komen die uit?

Mogelijk kan dit je helpen bij weer eens zo’n aanval van ‘geen zin’! Kanttekening is natuurlijk wel, dat wanneer je kind echt geen feeling blijkt te hebben met de gekozen sport/hobby/activiteit, gepest wordt of andere hele goede redenen heeft om met de sport/hobby te stoppen, dat je hier als ouders zijnde natuurlijk wel heel serieus mee omgaat. Luister naar je intuïtie! Maar vaak weet je al snel genoeg waar de schoen wringt 😉

PS En wat bij mij ook helpt is: lachen om mijn eigen demotiverende smoesjes…..

Zwaar leven: van Brigitte Kaandorp: https://www.youtube.com/watch?v=JLNvBvJ-F00

 

 

Are you ready? Get set, get your mind set!

Naar mijn idee hangt best veel van je ontwikkelingspotentieel, je succes maar ook je levensgeluk, af van je persoonlijke gedachtenpatronen en voorkeuren; je zogenaamde mindset. Want heb jij als, mens/ouder/kind, een positieve gedachtenwijze (je bent vaak het zonnetje in huis) of zie je het vaker wat somberder in (donderwolken pakken zich vaak samen boven jouw hoofd)? Is het glas halfvol….of half leeg? En geniet je ook van die eerste helft, en daarna ook nog van de tweede helft…….?

Geloof jij in jezelf en in je omgeving? Zie jij snel beren op de weg, of ga jij jouw avontuur positief tegemoet? Denk jij dat je je intelligentie kunt vergroten en dat jij datgene kunt leren, wat iemand anders al kan? Allemaal vragen die je duidelijk kunnen maken hoe het werkt in jouw hoofd. Pure bewustwording! En van daaruit kun je keuzes maken; ga ik voor groei of kies ik voor de veilige, en vaak bekende, weg?

In een kindercoach traject onderzoek ik vaak samen met de kinderen hun gedachten: heb jij nu geregeld helpende (groene gedachten) of vaker niet helpende gedachten (rode gedachten)? En wat heeft dat dan voor invloed op jouw gevoelens en jouw gedrag? Wat is fijn en helpend? En dat is vaak heel verhelderend voor kinderen. Een belangrijke stap  in hun bewustwordingsproces!

Maar wat is dat eigenlijk: mind set?

De theorie over mindset is gebaseerd op dertig jaar onderzoek van de beroemde Amerikaanse psychologie professor Carol Dweck.                                                                                                                 

Zij doet onderzoek naar de relatie tussen persoonlijke motivatie en prestatie. Zij heeft het over het verschil tussen een fixed mindset en een growth mindset. Mindset gaat over de overtuiging(en) die je hebt over jezelf m.b.t. je eigen mogelijkheden en talenten.

In haar boek (Mindset, de weg naar een succesvol leven) heeft zij het ook uitgebreid over de mindset van bijvoorbeeld beroemde sporters, belangrijke grote trainers en andere grootheden. En wat de invloed van hun persoonlijke mindset, op hun leven en hun groeimogelijkheden was. Wereldberoemde sporters zoals Michael Jordan leren van hun fouten. De sporters met een op groei gerichte mindset vinden dat teleurstellingen motiverend werken. Hierdoor gaan ze nog harder oefenen om zichzelf verder te bekwamen en te groeien in hun ontwikkelingen. Mensen met een fixed mindset raken verlamd door tegenslagen; dit helpt ze  iet om zichzelf veder te bekwamen. Sommigen raakten zelf die in de put erdoor.

Mensen met een fixed mindset (= vast) hebben het idee dat intelligentie vast staat en dat IQ niet te veranderen is. Deze mensen vinden het belangrijk dat ze slim zijn. Ze vermijden uitdagingen en willen graag alleen datgene doen, waarvan ze zeker weten dat ze er goed in zijn. Als iets moeilijk voor ze is, worden ze angstig en onzeker. Fouten maken vinden ze eigenlijk onoverkomelijk; en een uitdaging niet aangaan omdat je zou kunnen falen, ligt dan vaak erg voor de hand.

En faalangst kan dan opeens geboren worden! Hierin herken ik persoonlijk veel van mijzelf van vroeger, want wat heb ik een aantal kansen en uitdagingen laten schieten uit angst om te falen! Totdat ik ineens bedacht dat ik op mijn 50^e of 60^e liever spijt wil hebben van dingen die minder succesvol uitgepakt zijn, dan van dingen helemaal niet ervaren hebben. En dan dus denken en voelen; had ik maar……..En wat ben ik nu dankbaar dat ik bijvoorbeeld de uitdaging, om weer te gaan studeren, aan ben gegaan! Want nu mag ik kinderen (en anderen) de beweging laten maken naar groei en bewustwording. En daarnaast blijf ik bij mijzelf steeds onderzoeken of mijn glas halfvol is of half leeg…..Ik heb namelijk van nature niet op alle gebieden, een groei mindset.

Gevoed door emoties, kan een mindset zich namelijk toch snel de “vaste” kant op ontwikkelen.

“Mensen met een growth mindset (= groei) gaan ervan uit dat intelligentie niet vast staat en dat je je verder kunt ontwikkelen door te blijven leren. Deze mensen willen graag leren en vinden het niet erg, als ze iets nog niet weten. Met een groei mindset ga je er vanuit dat aanleg niet zo belangrijk is. Het gaat erom dat je, altijd kunt groeien. Het is het groeien dat telt, niet de aanleg. Oefenen en fouten maken is juist de weg naar groei: jezelf blijven ontwikkelen door te doen en proberen) en te ervaren.

In de groei mindset is dat wat je kunt, geen teken van wie je bent! Wat je kunt en wat nog niet, is wel een aanknopingspunt voor hoe je je verder kunt ontwikkelen. Een groei mindset wil niet zeggen dat je alles kunt, zolang je het maar hard genoeg wil. Natuurlijk begint ook niet iedereen vanuit dezelfde startpositie. Sommige mensen beheersen bepaalde vaardigheden sneller dan anderen, of ze maken grotere stappen. Ook spelen andere factoren mee. Zo zullen bijvoorbeeld fysieke gesteldheid, financiële middelen en mogelijkheden in de omgeving een rol spelen in hoe gemakkelijk of hoever je kan groeien. Het gaat er niet om hoever je komt of wat je bereikt, maar dat je vertrouwt in je eigen groeimogelijkheden. En als iets niet meteen lukt (of gaat zoals je had verwacht), dan is dat jammer, maar niet meteen een deuk in je eigenwaarde. Je hebt het namelijk wel geprobeerd en je hebt je ingezet. Dat telt meer mee dan de prestatie of het wegblijven daarvan. (bron: Marieke Groenewold)”.

Het woordje “nog” is hierbij het grote toverwoord. “Ik kan het nog niet” i.p.v. “Ik kan het niet”, geeft zoveel groeimogelijkheden! Het is “”alleen maar”” ervaren; je bewust worden en vooral durven groeien! En wat een verschil zo’n klein woordje dan kan maken op jouw succes en levensgeluk 😉

Bij weerstand of tegenslag, voel ik mij vaak weer sterker (en vooral ook positief geraakt) als ik, naar het volgende liedje luister:

https://www.youtube.com/watch?v=8-WMOtnrQas

 

N.B. Ik geef samen met mijn collega Marieke Groenewold, die talentbegeleider is, een groepstraining mindset. Deze training is eigenlijk voor iedereen waardevol om te doen, en is vooral ook fijn voor kinderen die last hebben van faalangst, motivatieproblemen, en/of onderpresteren.

Uitlegfilmpjes over mindset:

Gelukkig HB kids:

https://youtu.be/1wkqgMp49q8

of van:

Work at home Wageningen:

https://www.youtube.com/watch?v=qikudVKP7Ns

Je ziet in het plaatje rode voorbeelden van manieren van denken van kinderen met een vaste mindset en groene voorbeelden van denken van kinderen met een groei mindset. Waar herken jij jezelf het meeste in? Welke mindset heb jij?

• • Hoe ga je met uitdagingen om, vermijd je ze of verwelkom je uitdagingen?
  • Hoe ga je met belemmeringen om, geef je snel op of zet je door als iets niet vanzelf gaat?
  • Hoe ga je met inspanningen om, zie je dit als zinloos of zie je inspanning als een weg naar beter worden?
  • Hoe ga je met kritiek om, negeer je deze of leer je van kritiek?
  • Hoe ga je om met het succes van een ander, is het een bedreiging voor je of vind je inspiratie in het succes van een ander? Bron: gelukkig HB kids

 

 

Nieuwe ronden, nieuwe kansen!

HAPPY NEW YEAR, MAY ALL YOUR DREAMS EN WISHES COME TRUE…

Zo, we zijn inmiddels alweer bijna 3 weken op weg in een fris en fruitig nieuw jaar! Genoten van de feestdagen en vol goede moed het nieuwe jaar ingegaan? Ik wens het u ontzettend toe!!! Helaas weet ik dat het niet voor iedereen is weggelegd. Voor die mensen wens ik kracht en sterkte!!!     Heeft u ook zoveel beste wensen gehad en uitgedeeld? En ook weer begonnen met 1 of meerdere goede voornemens? Ik ben eerlijk gezegd heel benieuwd hoe lang we dit weer gaan volhouden….

Eigenlijk is het belachelijk dat we massaal bedenken dat we op 1(of 2) januari gaan starten met allemaal goed voornemens! We gaan massaal aan de groenten, met nieuwe sportkleding naar de sportschool en uiteraard laten we ons wijntje/biertje staan. Want oh oh oh, het moet allemaal anders…beter gezonder…

En de intenties zijn goed, maar hoe staat het met de houdbaarheid, realiteit en motivatie na een paar weken of maanden? Of is de motivatie na een paar dagen alweer gezakt tot onder het vriespunt?

Mocht je nou echt die goede intenties hebben en zo goed gemotiveerd zijn om je voornemens te laten slagen, dan red je het wel die eerste maanden en mogelijk weet je het roer definitief om te gooien!! Dan verdien je zeker wel een schouderklopje!! Want het is echt niet makkelijk hoor… ik weet er alles van!

Bij mij staat vaker naar de sportschool gaan en minder snoepen al meerdere jaren in de top 5 van mijn voornemens-lijstje. En tot enkele maanden geleden bleef het helaas vaak bij een goed voornemen. Tot half oktober vorig jaar. Ik besloot namelijk om mijn intenties voor een fijner en gezonder leven voor mijzelf (en mijn gezin) alvast eens onder de loep te gaan nemen. En om eens heel eerlijk te gaan kijken naar wat ik nou echt wil.

Wil je weten wat mij geholpen heeft? Onderstaande zaken gaven mij houvast van tevoren en gaandeweg:

1. Maak je wens/intentie/doel/voornemen concreet; hoe helderder hoe beter.
2. Bedenk/beschrijf en voel vooral wat je wel wilt (i.p.v. wat je niet wilt). Benader je voornemen, en dus ook jezelf, absoluut en onvoorwaardelijk positief.
3. Kijk hoe hoog je je lat wilt leggen; wat is haalbaar en reëel? Past dit doel nu op dit moment bij jou, in deze fase van je leven? Plaats je doel ook in de context van jouw huidige situatie.
4. Zet er geen expliciete datum of tijd aan; doelen zijn belangrijk, ook binnen een reëel tijdsbestek, maar voer de druk niet onnodig hoog op. Je doel is het doel, niet de snelheid van het behalen ervan.
5. Neem bewust tijd voor je veranderingsproces; Keulen en Aken zijn ook niet op 1 dag gebouwd.
6. Tel je zegeningen; wees trots en dankbaar voor dat wat je tot nu toe al bereikt hebt/wat gelukt is.
7. Onderzoek of je op dit moment in je leven mindfull of mind ful in het leven staat. Met een vol hoofd wordt het lastig om je te kunnen concentreren of je doel.
8. Bedenk hoe het zal zijn als je doel/doelen behaald hebt; wat levert het je op? Visualiseer jouw gewenste situatie of maak eventueel een moodboard voor jezelf en hang dit op een plek in huis waar je dagelijks (liefst meerdere keren) komt.
9. Bedenk hoe het zal zijn als je doel/doelen niet kunt/gaat behalen en je door leeft zoals je tot nu toe hebt gedaan; wat levert dat je op? Dik het gerust aan, maak er een doemscenario van in gedachten, het drama waar je echt niet op uit wilt uitkomen.
10. Onderzoek hoe het zit met je motivatie? Hoe graag wil je echt veranderen/verbeteren/loslaten/accepteren/……….?
11. En waarom zou je tot 1 januari wachten als je motivatie, om iets te gaan veranderen, er bijvoorbeeld al op 1juli is…..

 

En persoonlijk heb ik ook een heel fijn voorbeeld aan onze jongste! Hij is er echt 1 van het kaliber; wat ik in mijn kop heb, heb ik niet in mijn kont.  Hij besloot bijvoorbeeld op 8 april dat hij zonder zijwielen kon fietsen. En na 2 rondjes vasthouden, ging hij hard crossend over het schoolplein. En op 30 december besloot hij dat hij op 1 januari geen fopspeen meer nodig had. En zo geschiedde. Geen urenlang geklets en rare hersenspinsels; gewoon doen en loslaten!

Briljant!!!  Ik heb echt geen idee van wie hij het heeft 😉

 

Ter vermaak:

https://www.youtube.com/watch?v=4MenXXJwwB0

 

 

Elk voordeel heb ze nadeel!

Op 24 maart 2016 waren er heel wat mensen verdrietig; legende Johan Cruijf overleed op 68 jarige leeftijd. Wat een groot idool was hij voor velen!! De grootste voetballer aller tijden werd hij genoemd…. ‘Je hebt in het voetbal de Hand van God. En je hebt de Hand van Cruijff. Zo zegt men in voetballand! En nu wordt hij geeerd; zoals dat gaat met grote idolen. Maar wat betekent dat nou eigenlijk? Een idool hebben of zijn…idolaat zijn van.. ? In de dikke van Dale staat: vereerd persoon: tieneridool. Op wikipedia staat: Een idool is een persoon of voorwerp dat wordt aanbeden als een godheid. Idolen in de vorm van voorwerpen zijn gewoonlijk beeltenissen van mensen of dieren en worden soms behandeld alsof ze levend zijn. Zij kunnen dan worden gevoed, gebaad, vereerd, aanbeden, gekroond en soms zelfs voorzien van een partner.

Rolmodellen kunnen een best grote invloed hebben op het leven van kinderen en tieners. Voetballers, acteurs, zangers en andere artiesten of helden hebben aantoonbaar invloed op het gedrag van onze jeugd. Waar laten ze zich door leiden? Wat trekt ze aan?

Ik was/ben niet zo’n groot voetbalfan, maar wist uiteraard wel wie hij was. Veel kids van nu kennen misschien Cruijff niet, maar hebben mogelijk wel ander idolen of rolmodellen. Zoals Epke Zonderland, Sven kramer, Arjan Robbe, Marianne Vos,Ireen Wust, Robin van Persie etc. Allemaal grote topsporters. Zouden zij eigenlijk ook een idool hebben gehad? Mooi om een held te hebben; iemand die jij bewondert om zijn/haar talenten en goede eigenschappen. Iemand tegen wie je opkijkt, op wie je wilt lijken en iemand die jou kan motiveren om ook jouw eigen doelen te kunnen gaan bereiken.

Want dat is, wat het met je kan doen!!  Het hebben van idool kan veel voordelen geven; het motiveert/stimuleert en zet je aan tot actie en daadkracht. Want je wilt net zo groots worden als…… Hierdoor kun je drijfveren ontwikkelen, om met plezier, passie en doorzettingsvermogen je doel(en) te willen behalen. Nieuwe kwaliteiten en talenten worden aangeboord en vanuit een groei- mindset kun je succeservaringen op gaan doen!

Ik was bijvoorbeeld een groot fan van Kate Busch en Michael Jackson. Wat heb ik veel naar hun liedjes geluisterd, mee gedanst (op mijn manier ;-)) en artikels/posters/buttons/bekers en al dat soort merchandise gekocht en verzameld. Wat wilde ook net zo goed als hun kunnen zingen en dansen en leidjes schrijven…..Uiteindelijk heb ik wel iets gedaan met mijn wens om te zingen, al bleef dat bij thuisoptredens/ en zingen op feestjes, popschool doen en een paar keer meedoen aan lokale talentenjachten. Een carriere als zangeres is er (nog) niet van gekomen, maar het heeft mij wel veel plezier en zelfvertrouwen gebracht.

Het hebben van een idool is van alle tijden!

In mijn werk als kindercoach maak ik ook geregeld gebruik van helden en idolen. Zo werk ik vaak met de methode Kids’skills. Hierbij heb ik het dan over het nog te leren van een vaardigheid ipv een probleem hebben of iets niet kunnen. Een zeer positieve manier van benaderen en oplossingsgericht.

Met hulp van Kids’ Skills leren kinderen (van ongeveer 4 t/m 11 jaar vaardigheden), die om de een of andere reden, moeilijk voor hen zijn, om te leren. Zoals: zelfstandig spelen, in hun eigen bed slapen, zindelijkheid, hun (school/sport)tas inpakken, verantwoordelijkheid voor hun huisdier, op de beurt wachten of hun woede op een andere manier uiten, dan door fysieke agressie. Met Kids’ Skills wordt het leren van vaardigheden leuk. Het kind beslist zelf over veel details van het proces en wordt gesteund door belangrijke personen/idolen/helden in zijn of haar leven! (methode Kids’skils van Ben Furman).

Het idool/rolmodel dat in mijn kindercoachpraktijk aan de muur hangt is Pippi Langkous. Vooral vanwege haar groei mindset: “”Ik heb dat nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik dat wel kan!”” Zo grappig, stoer, leuk, behulpzaam, sociaal, gul, sterk en positief ingesteld.  En ook al kennen niet alle kinderen haar, ze snappen wel wat ze bedoelt! Groot voordeel van de instelling van Pippi is toch wel, dat je je niet laat tegenhouden door wie of wat dan ook, en dat je gewoon iets gaat proberen! Passie, gedrevenheid en doorzettingsvermogen! Nadeel van deze gedrevenheid en passie is dan wel, dat je ook wel eens heel hard onderuit kan gaan… letterlijk en/of figuurlijk. Of is dat toch mogelijk ook wel weer een voordeel? Iets met teleurstellingen en leren incasseren enz. 😉

 

Jeugdsentiment: https://www.youtube.com/watch?v=wGTzWE0JoAQ

 

 

Rages

Yes; we hebben er weer 1! You hate it of you love it: pokemon go! Stap in de wereld van de virtuele beestjes. GO GO GO GO GO!

Rages zijn van alle tijden en van alle leeftijden!  “”Een rage is elk soort gedrag dat zich bij een grote bevolkingsgroep ontwikkelt en gezamenlijk en enthousiast opgevolgd wordt gedurende een bepaalde periode. Meestal omdat deze rage als nieuw, hip en eigentijds wordt beschouwd. Een rage slaat aan wanneer het aantal mensen dat er aan meedoet snel stijgt. Hierdoor kan het uitgroeien tot een hype met soms massahysterie. Afgezien van het feit dat het “nieuw” is kunnen rages ook beïnvloed worden door emotionele opwinding, groepsdruk of zelfs een wens om door de rest aanvaard te worden. Rages verdwijnen normaliter weer snel nadat het idee van nieuwigheid verdwenen is. Maar mits er voldoende tijd is verstreken kunnen sommige rages ook weer terugkeren.””  Bron: Wikipedia.

En Pokemon is weer terug! En heeft vele kinderen en volwassenen in zijn greep! In mijn tijd (oh wat klinkt dat oud…) hadden we ook diverse rages: knikkeren, jojo-en, kubus maken, lolo-bal, hoela-hoepen, flippo’s verzamelen. Maar wat toen bijvoorbeeld ook helemaal in was: moonwalk, housemuziek en lambada dansen. En later kwam de macarena. Heerlijk los gaan op muziek! Er is inmiddels al een hoop gezegd en geschreven over de nieuwste rage die nu leeft. Onder velen geliefd: Pokemon Go. Mijn eigen kids hebben er (nog) niets mee. Ik kende alleen de poppetjes pokemon en pikachu van naam en uiterlijk, maar heb er eigenlijk ook niets mee… Volgens mij zit het best leuk in elkaar en het is natuurijk super dat je ipv passief achter een schermje te zitten, nu juist in beweging moet komen om de poppetjes te vangen. Ik hoor verhalen van kinderen die kilometers fietsen en lopen om wat te kunenn vangen. Mooi! Dat is zeker positief aan deze hype! Bewegen en spelen is gezond, dat is een feit. Bewegend leren ben ik groot voorstander van; zeker ook om nieuwe vaardigheden te kunnen laten integreren. Mijn voorkeur gaat dan alleen wel toch nog steeds uit naar trampoline springen, fietsen, schommelen ect. Maar zo af en toe bewegen bij een game zoasl Just dance op WII sports vind ik ook leuk! Niks mis mee 😉 Maar of deze nieuwe rage nou zo ideaal is?! Het is natuurlijk hilarisch als er een pokemon verstopt zit in je eigen badkuip, en ik kan me voorstellen dat kids dolblij zijn, als ze als eerste, een geliefde pokemon vangen! Maar het wordt wel wat vervelender als er 1 tussen de net geplaatste nieuwe plantjes in de voortuin van de overbuurman zit… Ik zag helaas op social media al wat boze oudere volwassenen, die hun beklag deden over de nieuwe hype. Om mij heen zie en hoor ik veel liefhebbers. Groepjes jongeren scholen samen op plekken hier in de buurt, op de fiets, telefoon in de hand. Zolang ze tijdens het fietsen en wandelen ook oog hebben voor het verkeer, en dat wat er om hen heen gebeurd, heb ik er geen problemen mee! Het schetste wel mijn verbazing, pokemonjagers aan te treffen in het pretpark waar ik heel recent met mijn gezin een dagje doorbracht. Daar, waar mijn man en ik, onze innerlijke kinderen los konden laten om samen met onze eigen kids een hele dag lol te beleven en herinneringen te maken, trof ik dus ook al pokemonjagers aan. Wij hadden gelukkig genoeg aan de vele prikkels en uitdagingen die de achtbanen, glijbanen, klim en klauterbanen en zweefmolens ons gaven 😉

Ik wens iedereen veel plezier, beweging en uitdaging toe, vooral ook veel Pokemons. Met daarbij aub wel ook hun veiligheid, en die van hun omgeving, in acht nemend!

https://www.youtube.com/watch?v=D5oGzDu9Mxk&feature=youtu.be